Toen ik 18 was durfde ik de straat niet meer op. Ik was bevroren van angst. Ik vond de wereld onveilig, ik was bang voor mensen, ik zat volledig op slot. Mijn huisgenoot deed mijn boodschappen. Ik voelde me gevangen en doodsbang.
Ik kwam uiteindelijk bij een psychosynthese therapeute die mij hielp om heel voorzichtig en liefdevol de eerste laagjes van mijn bevroren schilletje te ontdooien.
Dat was het begin van mijn helingsproces. Ik was toen 20 jaar.
In mijn jeugd heb ik verschillende traumatische ervaringen gehad. Seksueel misbruik op mijn 8ste en mijn 14e. Mijn vader was depressief en deed een zelfmoordpoging in de schuur, ik was toen 13. Mijn broer kreeg een dodelijk ongeluk toen ik 21 was.
Allemaal hevig traumatische gebeurtenissen die mij diep geschokt hebben. Om te overleven ben ik mezelf gaan terugtrekken. Ik kroop in mijn schulpje en barricadeerde mijn innerlijke huis met betonnen muren en deuren. Om de pijn die diep in mij zat niet meer te hoeven voelen, stopte ik het ver weg op een donkere plaats, diep in mij. En ik ging mij als een kameleon gedragen. Ik was voortdurend op de buitenwereld gericht en paste mij aan mijn omgeving aan. Niemand wist wie ik was, ik speelde een toneelstuk, afgestemd op wat ik dacht dat anderen wilden zien. Zo kon niemand meer bij mij komen en mij pijn doen. Dat werd mijn overlevingsstand.
Maar doen alsof houdt geen stand. Ja, ik heb het vele jaren volgehouden, maar langzamerhand drong de pijn vanuit de diepte door naar de oppervlakte. Totdat ik er niet meer omheen kon en het wel onder ogen moest komen, omdat ik niet langer meer functioneerde. Godzijdank hield ik het niet meer vol en werd ik gedwongen om te gaan onderzoeken wat mij zo gevangen hield.
In de jaren daarna pelde ik steeds opnieuw een laagje af. Ik heb verschillende therapeuten bezocht, heb trainingen voor persoonlijke ontwikkelingen gedaan, ging naar een haptonoom en naar een energetisch therapeut. Mijn weg naar heling kreeg ook vorm in de opleidingen die ik deed: met de opleiding voor shiatsu therapie ontdekte ik hoe het lichaam alle niet gevoelde emoties opslaat waardoor ziekte ontstaat. In de coachingsopleiding pelde ik nog diepere lagen af. En ik ben tantra gaan beoefenen.
En mijn wonden heelden. Ik bevrijdde mezelf van de gevangenis van angst, schaamte, schuld en woede.
Door te praten over mijn schaduwkanten, door mijn diepste gevoelens en gedachten te uiten en te laten zien, kwam het allemaal in het licht te staan. En doordat het in het licht kwam te staan, werd het zichtbaar. Mijn geknakte, angstige, verdrietige, onzekere en woedende delen kwamen tevoorschijn, werden gezien en ontvangen. En daarmee werd het zacht en smolt het. Door het toe te laten en er zichtbaar in te worden, verloor het zijn verstikkende macht.
En daarmee ontstond ruimte voor mij. Voor wie ik werkelijk ben. Door mezelf te zien en te laten zien, ging ik mezelf ont-dekken. De sluiers vielen weg, ik werd zichtbaar. En voelbaar!
Nu laat ik wat in mij leeft, toe. En ben ik zichtbaar in wat er in mij leeft. Ben ik meer en meer thuis in mezelf. Voel ik steeds meer de veiligheid in mij. Voel ik liefde. En vertrouwen. Door alle lagen van pijn heen ben ik thuis gekomen in mezelf. En hier is liefde. Hier is vreugde. Hier is ontspanning. Hier ben ik. Mijn bron. Hier voel ik mij verbonden met mezelf en alles om mij heen. En verdwijnt de scheiding tussen mij en jou.
Nu is geven ECHT geven geworden. Niet meer vanuit angst, niet meer om een ander te pleasen en mezelf te beschermen, maar omdat het vanuit liefde geboren wordt. En daarmee is het vrij geworden.
Gevoelens die geraakt worden, willen niet weggestopt worden. Ze willen alleen maar gezien en gevoeld worden, net als kleine kinderen. In liefde ontvangen worden. Waarmee ze vanzelf weer oplossen. Door gevoelens in het licht te zetten, verliezen ze hun macht over je. En wordt je vrij.
