In maart 2018 ging ik naar de huisarts. Ik had al een hele tijd een bult in mijn onderbuik gevoeld, die er soms wel was, en soms niet. Ik had wel eens last van obstipatie en dacht dat het daar aan lag, maar omdat het opeens ook wel wat pijnlijk werd op die plek, dacht ik: ach, misschien moet ik het maar eens laten controleren…
Nadat mijn huisarts mijn buik grondig had bevoeld, vertelde hij me dat ik mijn vakantie naar Florida, die 4 dagen later zou gaan beginnen, maar moest annuleren, want hier was iets echt niet oke…
Oke….
Hij zou het ziekenhuis bellen voor een spoedecho, ik zou naar huis gaan en wachten op het telefoontje. Op weg naar mijn auto liep midden op de parkeerplaats opeens het bloed mij in mijn schoenen. Een uur later lag ik onder een echo apparaat waar meteen werd vastgesteld dat mijn baarmoeder vol zat met myomen, ook wel vleesbomen genoemd. Ze zaten in mijn baarmoederholte, in de wand en aan de buitenkant.. Kortom, het was nogal een rommeltje daarbinnen…..
De gynaecoloog vertelde mij dat mijn baarmoeder er uit gehaald moest worden. Maar daar was ik het niet direct mee eens…
Ik besloot om eerst maar te proberen mijn baarmoeder op een natuurlijke wijze te genezen. Ik had inmiddels al heel wat ervaring met de ongelooflijke kracht van ons zelfgenezend vermogen, zowel in mijn persoonlijk leven zoals velen van jullie weten, als bij cliënten in mijn praktijk.
Dit moest ik toch op kunnen lossen! Ik kreeg een middel wat de bloedingen enigszins controleerbaar maakte zodat ik, zonder voortdurend sporen na te laten, mij kon begeven op het pad van zelfgenezing…
Ik legde gedurende 6 maanden mijn focus op mediteren, deed taoïstische oefeningen, volgde een 3 weekse ayurvedische Pancha Karma kuur in India, ik bezocht een sjamaan, een natuurgeneeskundige, een homeopaat, ik deed heel veel aan zelfreflectie en zelfonderzoek, onderzocht welke oude trauma’s nog onverwerkt waren en deed healings. Ik at veel groenten, stopte met alcohol en vlees, ik deed er werkelijk alles aan om mijn baarmoeder weer gezond te krijgen.
Na een half jaar kreeg ik opnieuw een mri scan.
Er was niets veranderd. De gynaecoloog zei: het is in ieder geval niet erger geworden en dat is al winst op zich. Maar, hij moet er dus toch uit.
Eh.. liever niet.
Een baarmoeder zit niet voor niets in een vrouwenlichaam. Ze heeft echt een eigen plek in het geheel en biedt ook steun aan haar omgeving. Het eruit halen van mijn baarmoeder vond ik niet alleen heel eng, ik vond het vooral heel erg jammer omdat ze voor mijn gevoel zo bij mij hoorde. Ze had mijn kind gedragen en heeft mijn lichaam 35 jaar geholpen om maandelijks te reinigen en los te laten. Ze was zo’n mooi onderdeel van mijn lichaam.
Ik was er nog niet aan toe om haar los te laten….
Ik voelde me teleurgesteld in mezelf. Waarom was het nog niet genezen? Ik deed er toch alles aan? Wat deed ik fout? Ik schaamde me voor de buitenwereld, want ik riep al een paar jaar dat wij in staat zijn om onszelf te genezen en nu bakte ik er zelf niks van. Mijn geloof kwam wel wat op losse schroeven te staan en ik voelde me onder mijn eigen druk verkrampen.
Mijn ogen werden geopend tijdens een van de lessen van tao-trainer Reinoud Eleveld, een geweldige en inspirerende leraar die ik al langer kende van de training Vallei Orgasme die ik bij hem gevolgd had.
In een persoonlijk gesprek tijdens de pauze van de training zei hij: “Eline, ik zie dat je ongelooflijk je best doet om dit op te lossen. Ik zie ook dat je jezelf vreselijk onder druk zet met het idee dat je dit zelf op zou moeten kunnen lossen. Wat zou die druk met je doen denk je?”
Eh….. oh….. ja…. Stress….. Hmmmmm…. Stress zorgt ervoor dat mijn lichaam in de vecht/vlucht/bevries modus komt. En dat is een overlevingsstand. En dat heeft een zeer lage trillingsfrequentie. Die lage frequentie… maakt ziek… oh ja…
En in de overlevingsstand staan, zorgt er ook voor dat het lichaam zichzelf niet herstelt, omdat het zich voorbereidt op een gevecht. Je kunt niet herstellen en vechten tegelijkertijd. Dus ik was mezelf vreselijk aan het tegenwerken! OOPS! Wat een blinde vlek…..
Reinoud zei vervolgens: “Wij zijn met ons kleine denken ook helemaal niet in staat om het leven volledig te doorgronden. Er is zo veel wat wij niet weten, wat wij niet kunnen begrijpen. Hoe kan je er dan vanuit gaan dat alles maakbaar is? Dat je alles kunt sturen?”
Daar stond ik dan, met mijn mond vol tanden, met mijn overtuigingen van de afgelopen jaren dat we onszelf kunnen genezen.
Hij vervolgde zijn wijze woorden: “Weet je, als nou blijkt dat ondanks dat je er alles aan gedaan hebt, je het toch niet zelf kunt fixen, dan is er Godzijdank een specialist in het ziekenhuis die het voor je op kan lossen. En dan heb jij een eervolle wond.”
Deze woorden kwamen zo binnen. Het ontroerde mij dat ik er zo naar mocht kijken. Een eervolle wond in plaats van zelfveroordeling en teleurstelling.
Ik ging naar huis met een gevoel van ontspanning en ik voelde hoe ik me begon over te geven aan deze situatie. Oke, als ik het niet op een natuurlijke wijze kon oplossen, dan wilde ik in gesprek met een academisch ziekenhuis om te bekijken wat de behandelmogelijkheden dan waren.
We kwamen op een medicijn wat de myomen zou moeten laten slinken. Niet een heel fijn medicijn, want het was zwaar belastend voor het lichaam… Ik mocht het 3 maanden proberen terwijl ik onder strenge controle bleef om in de gaten te houden of mijn lichaam het medicijn kon verdragen.
Na een paar dagen stopte het bloeden al, wat een enorme opluchting en bevrijding was na 7 maanden te hebben gebloed!
Maar ik werd wel langzamerhand lichtelijk incontinent, 1 van de zeer zeldzaam voorkomende bijwerkingen van dit middel en mijn leverwaarden werden er ook niet beter op.
Na 3 maanden stopte ik met het middel en in januari 2019 kreeg ik opnieuw een MRI. De myomen binnenin mijn baarmoederholte waren verdwenen! Wauw, wat een fantastisch nieuws!! Het medicijn had haar uitwerking gehad!
Wel zaten er nog 2 myomen in de wand en 1 behoorlijk grote aan de buitenkant. Maar die hoefden geen klachten te geven en mij was verteld dat wanneer ik in de overgang ga komen, wat ook niet heel veel jaren meer van mij af staat (ik word over 2 jaar 50), dat de myomen dan vanzelf zullen slinken.
Ik ging blij naar huis. En toch ook niet helemaal. Want in feite was mijn baarmoeder nog steeds uit balans.
Mijn menstruaties waren nu wel regelmatig maar nog steeds erg hevig en ik moest steeds pijnstillers slikken tijdens die dagen. Het was leefbaar, maar het voelde niet vrij, niet gezond, niet geheeld…..
Ik besloot toch om het eerst maar even een poosje te laten voor wat het was. Het was al zo fijn om er niet alle dagen mee bezig te hoeven zijn.
Op de achtergrond bleef ze natuurlijk constant aanwezig en ik kon ook nog steeds het grote myoom voelen wanneer ik aan mijn buik voelde.
Ik was er ondertussen nog steeds wel van overtuigd dat mijn gemoedstoestand, of ik wel of niet ontspannen was, wel of niet in vertrouwen, wel of niet in liefde, wel of niet in dankbaarheid, van grote invloed wass op mijn gezondheid. Ik richtte mij, zonder druk en zonder stress, vooral op de leuke dingen in mijn leven. Ik wilde weer genieten, me vrij voelen (want als je al maanden maar zo je sokken rood kon zien kleuren van het bloed, word je best wel onzeker en blijf je liever thuis dan dat je naar een dansfeestje gaat…). Ik wilde mijn leven weer oppakken. En dat deed ik.
Ik begon weer te genieten van mijn werk, van mijn gezin, van mijn familie en vrienden en voelde me gelukkig met het leven dat ik leidde. Eindelijk volgde ik weer volledig mijn eigen stroom, deed ik alleen maar dingen die ik leuk vond en liet ik dingen waar ik stress van kreeg. Ik ging halve dagen werken en genoot meer van mijn vrije tijd. Ik leefde het leven zoals ik het wilde en voelde me gelukkig en ervaarde veel liefde in en om mij heen.
In augustus 2019 kreeg ik opnieuw een scan om te kijken hoe het zich ontwikkelde.
Mijn grote vleesboom was gehalveerd in het afgelopen jaar!! Dat was dus gebeurd zonder medicijnen!! Ook de 2 in de wand waren kleiner geworden.
De gynaecoloog was heel verbaasd, omdat ik echt nog niet in de overgang ben dus de kans dat ze vanzelf weg zouden gaan, lag niet in de lijn der verwachtingen….
Maar bij mij groeide het vertrouwen weer. Wauw, zonder enige moeite was mijn lichaam zichzelf weer aan het genezen! Ik had de druk van mezelf gehaald en was met vreugde aan het genieten van mijn leven. Stress was verdwenen, er was alle ruimte voor plezier en ik voelde me zo dankbaar voor alle mooie mensen en dingen in mijn leven. Logisch dat mijn lichaam in de herstelmodus kwam!
In diezelfde zomer gebeurde er nog iets bijzonders… Ik ontmoette de liefde van mijn leven. Ik kwam door de diepe liefdesverbinding met deze man in een opperste staat van gelukzaligheid terecht en heb mezelf daar maandenlang heerlijk in ondergedompeld. Mijn gevoel van liefde en geluk groeide iedere dag meer. Als ik dacht dat ik de mooiste dag van mijn leven had gehad, stelde ik de vraag; Hoe wordt het nog mooier dan dit? En dan volgde er weer een mooiste dag van mijn leven, en weer een, en weer een…. Een bad van liefde en vreugde, dankbaarheid en hartstocht is waar ik mij maandenlang in bevond. (en nog! ???? )
Na 6 maanden, dit was vorige week, heb ik opnieuw een echo laten maken van mijn baarmoeder.
Mijn lief zat naast mij terwijl de gynaecoloog me vertelde dat de buitenste myoom nu heel erg klein was geworden, dus nog weer veel kleiner dan een half jaar geleden, net als de myomen in de baarmoederwand!!
Ze zijn dus echt daadwerkelijk aan het verdwijnen. Mijn lichaam is het zelf aan het oplossen.
Ze geneest zichzelf. Ik hoef daar dus helemaal niets voor te doen.
Is dat echt zo?
Als ik terug kijk op het afgelopen jaar heeft zich een wonder voltrokken.
Mijn lichaam is zichzelf gaan genezen, grote stukken weefsel, (gelukkig goedaardige) tumoren zijn aan het oplossen, aan het verdwijnen.
En wat heeft dit nou in gang gezet?
Ik kan niet anders concluderen dan dat mijn genezingsproces is begonnen met het moment waarop ik in aanvaarding terecht kwam. Acceptatie dat het was zoals het was. Ik stopte met vechten tegen mezelf.
Ik werd weer lief voor mezelf.
Vervolgens ontstond er weer ruimte voor plezier, genieten, blijheid, vertrouwen, lichtheid, dankbaarheid en liefde, heel veel liefde!!
Diverse wetenschappelijke onderzoeken hebben aangetoond dat deze positieve emoties er voor zorgen dat de trillingsfrequentie van onze lichaamscellen verhoogd wordt. En hoe hoger de trilling is van onze cellen, hoe beter en gezonder het lichaam functioneert.
Daarnaast heeft onderzoek ook vastgesteld dat wanneer we ons in deze positieve staat van zijn bevinden, de biochemie van ons lichaam er voor zorgt dat weefsel herstelt, groeihormoon wordt aangemaakt, het zenuwstelsel kalmeert, bloeddruk daalt en er hormonen vrijkomen die ons immuunsysteem activeren.
Daar waar ik zo mijn best deed om de dingen goed te doen, was ik juist precies het tegenovergestelde aan het doen, namelijk mezelf onder druk zetten en stress creëren. Geen basis om te kunnen herstellen…
Pas toen ik mijn ziek-zijn ging aanvaarden, begon ik werkelijk te ontspannen en ontstond er weer ruimte voor liefde en geluk. En dus voor zelfgenezing.
Ik ben er van overtuigd dat wij tot zelfgenezing in staat zijn. Er zijn naast mijn eigen ervaringen inmiddels zo veel mensen die de weg naar zelfgenezing van ongeneeslijke ziekten hebben gevonden.
Het kan dus.
En toch lukt het niet altijd. De reden waarom het ons soms niet zelf lukt, is niet altijd duidelijk. Er is zo veel wat wij nog niet weten. Er is zo veel wat onze kleine snappertjes niet begrijpen of kunnen bevatten. Er is nog zo veel te ontdekken hierin.
Voor mij is het nog steeds mijn levensmissie om de mogelijkheden van zelfgenezing en Quantum Fysica verder te onderzoeken en mijn opgedane kennis en ervaring te delen met iedereen die het wil horen.
In liefde.
Eline
